Długi i urozmaicony krajobrazowo szlak niestety za sprawą pochmurnej pogody doprowadził nas do pięknej i rozległej polany ,z której rozciągają się doskonałe i dalekie widoki na 3 strony świata. Niestety „Królowa Beskidów” - Babia Góra pokazała nam swoje zachmurzone oblicze, ani na moment nie odsłaniając się.
Hala Kamińskiego do niedawna była miejscem intensywnego wypasu owiec,ale dziś porastają ją samosiejki świerkowego lasu ograniczając widoczność. Dziś na hali „straszy” rozlatująca się buda z desek, prowizoryczny szałas, opuszczony i od dawna nie używany. Poniżej tego szałasu, kierując się w prawo skos do granicy lasu, odnaleźć można pasterskie źródło wypływające spod kamienia. Malowniczości przydają hali rosochate, trochę skarlałe od wiatrów buki, rosnące przed linią lasu. W szczytowej części hali znajdują się okopy z czasów II wojny światowej. Budowane przez Niemców, jednak nigdy nie wykorzystane, bowiem front ominął ten teren.
W okresie okupacji przez halę, grzbietem Magurki (Borsucza Góra,872 m) i Jałowca (1111 m) na Mędralową (1169 m) biegła granica pomiędzy III Rzeszą (na zachodzie) a Generalną Gubernią (na wschodzie). Wcześniej biegła tędy historyczna granica rozdzielająca Polskę i Ziemie Śląskie, która później, aż do I rozbioru, utrzymywała się jako granica administracyjna powiatów. Wyznakowany w 1924 roku białymi pasami szlak z Huciska od Przełęczy Jałowieckiej Południowej prowadził do schroniska na Markowych Szczawinach istniejącego od 1906 r., a potem na Babią Górę i nazywany był w tym, czasie „Ścieżką Żywczaków” .
W 1925 r. Władysław Midowicz przemalował go na kolor czerwony (z jednym białym paskiem w środku), by rok później już w postaci trójpasowej na kolor niebieski. W roku 1926 ukazało się drugie wydanie pierwszego polskiego przewodnika po Beskidach Zachodnich autorstwa Kazimierza Sosnowskiego, w którym szlak Hucisko-Babia Góra nazwany został imieniem Mieczysława Mączyńskiego, ówczesnego działacza PTT, dzięki któremu dwukrotnie rozbudowano schronisko na Markowych Szczawinach. W roku 1972 r. PTTK cały szlak przemalowało na kolor zielony w uzgodnieniu z CSTV (Ceskoslovensky Svaz Telesne Vychovy). Chodziło o to, że Słowacy wyznakowali wzdłuż granicy z Polską dalekobieżny szlak niebieski Skalite Serafinov- Babia Hora, którego kolor pokrywał się ze znakami polskimi.
Następnie czarnym szlakiem z Hali Kamińskiego zeszliśmy do Zawoi Czatoży. Nazwa wsi jest pochodzenia wołoskiego: wywodzi się z dacko – rumuńskiego słowa zavoiu (podmokły las nad urwistym zakolem rzeki) i pierwotnie brzmiała Zawój. Legenda wywodzi nazwę wsi od słowa zabój, wiążącą się ze zbójnikami, a także od zawojów czyli kobiecych haftowanych chustek, z których wieś słynęła. Od początku swego istnienia Zawoja należała do starostwa lanckorońskiego, do dóbr makowskich. W Zawoi Czatoży zachował się zespół trzech szeregowo ustawionych kamiennych piwniczek nakrytych drewnianymi szopami oraz dzwonnica z dzwonkiem loretańskim, które mogliśmy podziwiać przechodząc na parking, gdzie oczekiwał już na nas bus z panem Wojtkiem Potockim – kierowcą.
Po zebraniu się grupy przez Kraków wróciliśmy na godzinę 21.20 do Kielc. Słowa uznania należą się kierowcy za bezpieczną i szybką jazdę oraz cierpliwość .
Wszystkim uczestnikom gratuluję dobrego humoru oraz wytrwałości na szlaku.
Relację sporządził: Krzysztof Kowalski kierownik i przewodnik na trasie.
Zdjęcia: Agnieszka Adach Nowak i Kazimierz Sławiński
